Ir al contenido principal

Chico conoce Chica

Chico conoce chica en Alicante, chico vive en una pensión en Madrid, chica vive con sus padres y estudia en la universidad. Chico va al servicio militar y por teléfono le manifiesta a chica que cuando vuelva se casan. Chica se asusta y frena situación y deciden darse un tiempo. Chico se marcha a Barcelona y chica se queda en Madrid y acaba casandose con ....otro chico anterior al Chico que esta en stand bay. Chico se casa en Barcelona con otra chica. Pasan treinta años y chico está separado y libre desde hace 6 años y decide felicitar a chica. Chica esta viuda desde hace 8 años y recibe felicitación entusiasmada. Chico se encuentra con Chica después de 30 años y vuelven a iniciar relación. No es un guión para una novela ni para una obra de teatro, ni tan siquiera para un programa de radio. Es un hecho real Chico se llama Ramón y vive en Barberà y Chica se llama Lourdes y vive en Majadahonda. Solo por cosas como esta vale la pena relacionarse y vivir. Hoy hemos cenado juntos y puedo deciros que el amor no tiene edad y existe.

Comentarios

Entradas populares de este blog

He deixat de....."fumar"

En Romà Planas tenia un esperit republicà. Republicà de veritat. De saber-se sol en aquest món. Sol però lliure. Potser per això allà on estava sempre hi havia joves. Potser ja no tan joves. Trenta anys de distància poden semblar molts. Però aquests anys de distància en realitat no existien. Potser perquè constantment es continuava fent preguntes i buscant respostes, com només ho fa un lliurepensador. Diuen que és l'esperit dels joves, però que amb l'edat es cura. Ja hem arribat, pensem molts. I efectivament han arribat a no adonar-se de la seva pròpia futilesa. "No s'adonaran mai del problema", ens explicava. "Se n'adonaran quan el poble cansat els hi faci saber. I el poble ho farà saber com ho sap fer, exercint la ciutadania. Llavors serà tard. Però serà un bon moment. Un espai de creació, d'il·lusions, de nova gent, d'empenta. Un espai social que permetrà conrear l'amistat, anhel últim i definitiu de la política, entesa com la projecció púb

Records de Barberá del Vallés (Barcelona)

Júlia Otero ho diu molt clar i sense cridar

CARTA OBERTA DE JULIA OTERO Vamos a ver… Todos los que me conocéis bien, sabéis que me siento gallega hasta la médula pese a haber nacido en Catalunya. El sentirme gallega nada tiene que ver con la región delimitada en un mapa. Tiene que ver con una lengua, una música, unas costumbres, una historia, etc. En definitiva una IDENTIDAD. Galicia, amigos, tiene una historia y no siempre estuvo gobernada por Franco o Fraga. Pero nací y vivo en Catalunya, tierra donde he crecido, aprendido, amado, reído, llorado, trabajado… Y una parte de mi corazoncito se siente catalán. Por eso cada vez que leo o escucho comentarios como que en la escuela se nos “CATALANIZA” o se nos educa en la “SEPARACIÓN”, la sangre me hierve. Pero más me hierve aún como estudiante y amante de la Historia (en general, no sólo de Catalunya) cuando oigo a altos cargos del PP dar patadas a cientos de años de historia. Alfonso Alonso, portavoz del PP en el Congreso de los Diputados (fundado en 1834, un pelín más tarde que la